روز جهانی بدون کیسه‌های پلاستیکی تاریخچه‌ی کوتاهی دارد و اولین بار در سال ۲۰۰۹ و به وسیله‌ی یک نهاد غیردولتی به نام History Zero Waste Europ که مقر آن در بروکسل است، به تقویم اضافه شد تا زنگ هشداری برای جهان باشد.
«روز جهانی بدون کیسه‌های پلاستیکی» یک رویداد جهانی برای افزایش آگاهی در مورد خطرات پلاستیک است، یک ابتکار جهانی که هدف نهایی آن دستیابی به جهانی عاری از کیسه‌های پلاستیکی است.
این کیسه‌ها اگرچه به عنوان یک گزینه‌ی در دسترس برای حمل خریدها جای خود را در زندگی روزمره باز کرده‌اند اما مضرات بسیار زیاد آن‌ها محیط زیست قابل چشم‌پوشی نیست. هر کیسه‌ی پلاستیکی می‌تواند ۵۰۰ تا ۱۰۰۰ سال در چرخه‌ی محیط زیست باقی بماند و حتی پس از متلاشی شدن نیز به ذرات مضر و میکروسکوپی با قابلیت آلودگی بالا تبدیل شود.
پلی‌اتیلن که رایج‌ترین نوع پلاستیک مورد استفاده است در سال ۱۹۳۳ به طور تصادفی در یک کارخانه‌ی شیمیایی در نورثویچ انگلستان ساخته شد. سال ۱۹۶۵ همان زمانی بود که کیسه‌ی خرید یک‌تکه‌ی پلی‌اتیلن توسط شرکت سوئدی Celloplast به ثبت رسید و به سرعت جایگزین پارچه و کیسه‌های کاغذی و مقوایی در اروپا شد. پس از آن بود که این محصول راه خود را به سراسر جهان باز کرد و به عنوان یک کالای مصرفی، به جزئی جدایی‌ناپذیر از خرید و حمل تبدیل شد.
اما در سال ۱۹۹۷ زنگ خطر برای جهان به صدا درآمد. چارلز مور که محقق و ملوان بود در اقیانوس آرام با یک پدیده‌‌ی عجیب مواجه شد: یک لکه‌ی بزرگ زباله به ابعاد ۱.۶ میلیون کیلومتر مربع که در آن مقادیر زیادی زباله‌ی پلاستیکی انباشته شده بود و تهدیدی بزرگ برای حیات دریایی و محیط زیست به شمار می‌آمد. حجم عمده‌ای از زباله‌های این لکه را کیسه‌های پلاستیکی تشکیل می‌دادند و از آنجا که شباهت زیادی به چتر دریایی (نوعی عروس دریایی که منبع تغذیه‌ی لاک‌پشت‌هاست) دارند، باعث مرگ‌ومیر تعداد زیادی از لاک‌پشت‌ها می‌شوند که آنها را به اشتباه می‌بلعند.

روز جهانی بدون کیسه‌های پلاستیکی تاریخچه‌ی کوتاهی دارد و اولین بار در سال ۲۰۰۹ و به وسیله‌ی یک نهاد غیردولتی به نام History Zero Waste Europ که مقر آن در بروکسل است، به تقویم اضافه شد تا زنگ هشداری برای جهان باشد.
«روز جهانی بدون کیسه‌های پلاستیکی» یک رویداد جهانی برای افزایش آگاهی در مورد خطرات پلاستیک است، یک ابتکار جهانی که هدف نهایی آن دستیابی به جهانی عاری از کیسه‌های پلاستیکی است.
این کیسه‌ها اگرچه به عنوان یک گزینه‌ی در دسترس برای حمل خریدها جای خود را در زندگی روزمره باز کرده‌اند اما مضرات بسیار زیاد آن‌ها محیط زیست قابل چشم‌پوشی نیست. هر کیسه‌ی پلاستیکی می‌تواند ۵۰۰ تا ۱۰۰۰ سال در چرخه‌ی محیط زیست باقی بماند و حتی پس از متلاشی شدن نیز به ذرات مضر و میکروسکوپی با قابلیت آلودگی بالا تبدیل شود.
پلی‌اتیلن که رایج‌ترین نوع پلاستیک مورد استفاده است در سال ۱۹۳۳ به طور تصادفی در یک کارخانه‌ی شیمیایی در نورثویچ انگلستان ساخته شد. سال ۱۹۶۵ همان زمانی بود که کیسه‌ی خرید یک‌تکه‌ی پلی‌اتیلن توسط شرکت سوئدی Celloplast به ثبت رسید و به سرعت جایگزین پارچه و کیسه‌های کاغذی و مقوایی در اروپا شد. پس از آن بود که این محصول راه خود را به سراسر جهان باز کرد و به عنوان یک کالای مصرفی، به جزئی جدایی‌ناپذیر از خرید و حمل تبدیل شد.
اما در سال ۱۹۹۷ زنگ خطر برای جهان به صدا درآمد. چارلز مور که محقق و ملوان بود در اقیانوس آرام با یک پدیده‌‌ی عجیب مواجه شد: یک لکه‌ی بزرگ زباله به ابعاد ۱.۶ میلیون کیلومتر مربع که در آن مقادیر زیادی زباله‌ی پلاستیکی انباشته شده بود و تهدیدی بزرگ برای حیات دریایی و محیط زیست به شمار می‌آمد. حجم عمده‌ای از زباله‌های این لکه را کیسه‌های پلاستیکی تشکیل می‌دادند و از آنجا که شباهت زیادی به چتر دریایی (نوعی عروس دریایی که منبع تغذیه‌ی لاک‌پشت‌هاست) دارند، باعث مرگ‌ومیر تعداد زیادی از لاک‌پشت‌ها می‌شوند که آنها را به اشتباه می‌بلعند.

روز جهانی بدون کیسه‌های پلاستیکی تاریخچه‌ی کوتاهی دارد و اولین بار در سال ۲۰۰۹ و به وسیله‌ی یک نهاد غیردولتی به نام History Zero Waste Europ که مقر آن در بروکسل است، به تقویم اضافه شد تا زنگ هشداری برای جهان باشد.
«روز جهانی بدون کیسه‌های پلاستیکی» یک رویداد جهانی برای افزایش آگاهی در مورد خطرات پلاستیک است، یک ابتکار جهانی که هدف نهایی آن دستیابی به جهانی عاری از کیسه‌های پلاستیکی است.
این کیسه‌ها اگرچه به عنوان یک گزینه‌ی در دسترس برای حمل خریدها جای خود را در زندگی روزمره باز کرده‌اند اما مضرات بسیار زیاد آن‌ها محیط زیست قابل چشم‌پوشی نیست. هر کیسه‌ی پلاستیکی می‌تواند ۵۰۰ تا ۱۰۰۰ سال در چرخه‌ی محیط زیست باقی بماند و حتی پس از متلاشی شدن نیز به ذرات مضر و میکروسکوپی با قابلیت آلودگی بالا تبدیل شود.
پلی‌اتیلن که رایج‌ترین نوع پلاستیک مورد استفاده است در سال ۱۹۳۳ به طور تصادفی در یک کارخانه‌ی شیمیایی در نورثویچ انگلستان ساخته شد. سال ۱۹۶۵ همان زمانی بود که کیسه‌ی خرید یک‌تکه‌ی پلی‌اتیلن توسط شرکت سوئدی Celloplast به ثبت رسید و به سرعت جایگزین پارچه و کیسه‌های کاغذی و مقوایی در اروپا شد. پس از آن بود که این محصول راه خود را به سراسر جهان باز کرد و به عنوان یک کالای مصرفی، به جزئی جدایی‌ناپذیر از خرید و حمل تبدیل شد.
اما در سال ۱۹۹۷ زنگ خطر برای جهان به صدا درآمد. چارلز مور که محقق و ملوان بود در اقیانوس آرام با یک پدیده‌‌ی عجیب مواجه شد: یک لکه‌ی بزرگ زباله به ابعاد ۱.۶ میلیون کیلومتر مربع که در آن مقادیر زیادی زباله‌ی پلاستیکی انباشته شده بود و تهدیدی بزرگ برای حیات دریایی و محیط زیست به شمار می‌آمد. حجم عمده‌ای از زباله‌های این لکه را کیسه‌های پلاستیکی تشکیل می‌دادند و از آنجا که شباهت زیادی به چتر دریایی (نوعی عروس دریایی که منبع تغذیه‌ی لاک‌پشت‌هاست) دارند، باعث مرگ‌ومیر تعداد زیادی از لاک‌پشت‌ها می‌شوند که آنها را به اشتباه می‌بلعند.

روز جهانی بدون کیسه‌های پلاستیکی تاریخچه‌ی کوتاهی دارد و اولین بار در سال ۲۰۰۹ و به وسیله‌ی یک نهاد غیردولتی به نام History Zero Waste Europ که مقر آن در بروکسل است، به تقویم اضافه شد تا زنگ هشداری برای جهان باشد.
«روز جهانی بدون کیسه‌های پلاستیکی» یک رویداد جهانی برای افزایش آگاهی در مورد خطرات پلاستیک است، یک ابتکار جهانی که هدف نهایی آن دستیابی به جهانی عاری از کیسه‌های پلاستیکی است.
این کیسه‌ها اگرچه به عنوان یک گزینه‌ی در دسترس برای حمل خریدها جای خود را در زندگی روزمره باز کرده‌اند اما مضرات بسیار زیاد آن‌ها محیط زیست قابل چشم‌پوشی نیست. هر کیسه‌ی پلاستیکی می‌تواند ۵۰۰ تا ۱۰۰۰ سال در چرخه‌ی محیط زیست باقی بماند و حتی پس از متلاشی شدن نیز به ذرات مضر و میکروسکوپی با قابلیت آلودگی بالا تبدیل شود.
پلی‌اتیلن که رایج‌ترین نوع پلاستیک مورد استفاده است در سال ۱۹۳۳ به طور تصادفی در یک کارخانه‌ی شیمیایی در نورثویچ انگلستان ساخته شد. سال ۱۹۶۵ همان زمانی بود که کیسه‌ی خرید یک‌تکه‌ی پلی‌اتیلن توسط شرکت سوئدی Celloplast به ثبت رسید و به سرعت جایگزین پارچه و کیسه‌های کاغذی و مقوایی در اروپا شد. پس از آن بود که این محصول راه خود را به سراسر جهان باز کرد و به عنوان یک کالای مصرفی، به جزئی جدایی‌ناپذیر از خرید و حمل تبدیل شد.
اما در سال ۱۹۹۷ زنگ خطر برای جهان به صدا درآمد. چارلز مور که محقق و ملوان بود در اقیانوس آرام با یک پدیده‌‌ی عجیب مواجه شد: یک لکه‌ی بزرگ زباله به ابعاد ۱.۶ میلیون کیلومتر مربع که در آن مقادیر زیادی زباله‌ی پلاستیکی انباشته شده بود و تهدیدی بزرگ برای حیات دریایی و محیط زیست به شمار می‌آمد. حجم عمده‌ای از زباله‌های این لکه را کیسه‌های پلاستیکی تشکیل می‌دادند و از آنجا که شباهت زیادی به چتر دریایی (نوعی عروس دریایی که منبع تغذیه‌ی لاک‌پشت‌هاست) دارند، باعث مرگ‌ومیر تعداد زیادی از لاک‌پشت‌ها می‌شوند که آنها را به اشتباه می‌بلعند.

روز جهانی بدون کیسه‌های پلاستیکی تاریخچه‌ی کوتاهی دارد و اولین بار در سال ۲۰۰۹ و به وسیله‌ی یک نهاد غیردولتی به نام History Zero Waste Europ که مقر آن در بروکسل است، به تقویم اضافه شد تا زنگ هشداری برای جهان باشد.
«روز جهانی بدون کیسه‌های پلاستیکی» یک رویداد جهانی برای افزایش آگاهی در مورد خطرات پلاستیک است، یک ابتکار جهانی که هدف نهایی آن دستیابی به جهانی عاری از کیسه‌های پلاستیکی است.
این کیسه‌ها اگرچه به عنوان یک گزینه‌ی در دسترس برای حمل خریدها جای خود را در زندگی روزمره باز کرده‌اند اما مضرات بسیار زیاد آن‌ها محیط زیست قابل چشم‌پوشی نیست. هر کیسه‌ی پلاستیکی می‌تواند ۵۰۰ تا ۱۰۰۰ سال در چرخه‌ی محیط زیست باقی بماند و حتی پس از متلاشی شدن نیز به ذرات مضر و میکروسکوپی با قابلیت آلودگی بالا تبدیل شود.
پلی‌اتیلن که رایج‌ترین نوع پلاستیک مورد استفاده است در سال ۱۹۳۳ به طور تصادفی در یک کارخانه‌ی شیمیایی در نورثویچ انگلستان ساخته شد. سال ۱۹۶۵ همان زمانی بود که کیسه‌ی خرید یک‌تکه‌ی پلی‌اتیلن توسط شرکت سوئدی Celloplast به ثبت رسید و به سرعت جایگزین پارچه و کیسه‌های کاغذی و مقوایی در اروپا شد. پس از آن بود که این محصول راه خود را به سراسر جهان باز کرد و به عنوان یک کالای مصرفی، به جزئی جدایی‌ناپذیر از خرید و حمل تبدیل شد.
اما در سال ۱۹۹۷ زنگ خطر برای جهان به صدا درآمد. چارلز مور که محقق و ملوان بود در اقیانوس آرام با یک پدیده‌‌ی عجیب مواجه شد: یک لکه‌ی بزرگ زباله به ابعاد ۱.۶ میلیون کیلومتر مربع که در آن مقادیر زیادی زباله‌ی پلاستیکی انباشته شده بود و تهدیدی بزرگ برای حیات دریایی و محیط زیست به شمار می‌آمد. حجم عمده‌ای از زباله‌های این لکه را کیسه‌های پلاستیکی تشکیل می‌دادند و از آنجا که شباهت زیادی به چتر دریایی (نوعی عروس دریایی که منبع تغذیه‌ی لاک‌پشت‌هاست) دارند، باعث مرگ‌ومیر تعداد زیادی از لاک‌پشت‌ها می‌شوند که آنها را به اشتباه می‌بلعند.

روز جهانی بدون کیسه‌های پلاستیکی تاریخچه‌ی کوتاهی دارد و اولین بار در سال ۲۰۰۹ و به وسیله‌ی یک نهاد غیردولتی به نام History Zero Waste Europ که مقر آن در بروکسل است، به تقویم اضافه شد تا زنگ هشداری برای جهان باشد.
«روز جهانی بدون کیسه‌های پلاستیکی» یک رویداد جهانی برای افزایش آگاهی در مورد خطرات پلاستیک است، یک ابتکار جهانی که هدف نهایی آن دستیابی به جهانی عاری از کیسه‌های پلاستیکی است.
این کیسه‌ها اگرچه به عنوان یک گزینه‌ی در دسترس برای حمل خریدها جای خود را در زندگی روزمره باز کرده‌اند اما مضرات بسیار زیاد آن‌ها محیط زیست قابل چشم‌پوشی نیست. هر کیسه‌ی پلاستیکی می‌تواند ۵۰۰ تا ۱۰۰۰ سال در چرخه‌ی محیط زیست باقی بماند و حتی پس از متلاشی شدن نیز به ذرات مضر و میکروسکوپی با قابلیت آلودگی بالا تبدیل شود.
پلی‌اتیلن که رایج‌ترین نوع پلاستیک مورد استفاده است در سال ۱۹۳۳ به طور تصادفی در یک کارخانه‌ی شیمیایی در نورثویچ انگلستان ساخته شد. سال ۱۹۶۵ همان زمانی بود که کیسه‌ی خرید یک‌تکه‌ی پلی‌اتیلن توسط شرکت سوئدی Celloplast به ثبت رسید و به سرعت جایگزین پارچه و کیسه‌های کاغذی و مقوایی در اروپا شد. پس از آن بود که این محصول راه خود را به سراسر جهان باز کرد و به عنوان یک کالای مصرفی، به جزئی جدایی‌ناپذیر از خرید و حمل تبدیل شد.
اما در سال ۱۹۹۷ زنگ خطر برای جهان به صدا درآمد. چارلز مور که محقق و ملوان بود در اقیانوس آرام با یک پدیده‌‌ی عجیب مواجه شد: یک لکه‌ی بزرگ زباله به ابعاد ۱.۶ میلیون کیلومتر مربع که در آن مقادیر زیادی زباله‌ی پلاستیکی انباشته شده بود و تهدیدی بزرگ برای حیات دریایی و محیط زیست به شمار می‌آمد. حجم عمده‌ای از زباله‌های این لکه را کیسه‌های پلاستیکی تشکیل می‌دادند و از آنجا که شباهت زیادی به چتر دریایی (نوعی عروس دریایی که منبع تغذیه‌ی لاک‌پشت‌هاست) دارند، باعث مرگ‌ومیر تعداد زیادی از لاک‌پشت‌ها می‌شوند که آنها را به اشتباه می‌بلعند.